Όταν ένας πρώην στρατιώτης έμαθε ότι το χωριό του επρόκειτο να κατεδαφιστεί πριν από 10 χρόνια, πήρε ένα πινέλο και άρχισε να ζωγραφίζει – και δεν σταμάτησε από τότε!

Είναι 04:00 στο κέντρο της Ταϊβάν και όλα είναι σκοτεινά. Οι 2,8 εκατομμύρια κάτοικοι της πόλης Taichung κοιμούνται, η μόνη κίνηση που υπάρχει τη νύχτα είναι η σιλουέτα ενός 96χρονου άνδρα που ζωγραφίζει μόνος στο σκοτάδι.

Κάθε ξημέρωμα, ο Huang Yung-fu ανάβει το φως, βγαίνει από το μπανγκαλόου του και μεταφέρει στον δρόμο μια χούφτα τενεκέδες με μπογιές. Ενώ η πόλη γύρω του κοιμάται, ο Χουάνγκ σκύβει σε ένα σκαμπό και ζωγραφίζει ήσυχα έναν δρόμο με παιχνιδιάρικα και εκρηκτικά χρώματα.

Ξεκίνησε πριν από χρόνια, ζωγραφίζοντας στον τοίχο της κρεβατοκάμαρας του και από τότε εξελίχθηκε και εχει δημιουργήσει δεκάδες χιλιάδες εικονογραφήσεις. Σήμερα, τα σουρεαλστικά, πολυχρωμα μοτίβα του Huang, είναι ζωγραφισμένα σε κάθε τετραγωνικό εκατοστό επιφάνειας σε αυτόν τον πρώην στρατιωτικό οικισμό – που πλέον ονομάζεται Rainbow Village. Πλέον, περισσότεροι από ένα εκατομμύριο επισκέπτες συρρέουν στο χωριό κάθε χρόνο για να συναντήσουν τον ηλικιωμένο καλλιτέχνη και μοναχικό μόνιμο κάτοικό του, γνωστό ως «Ο Παππούς Ουράνιο Τόξο».

Ξεκίνησε να ζωγραφίζει το χωριό για να μην κατεδαφίστεί

Ενώ κάθε γωνία του χωριού μοιάζει με ένα ζωντανό ονειρικό τοπίο και να φαίνεται σαν έργο ζωής του Χουάνγκ, ο αυτοδίδακτος καλλιτέχνης πήρε ένα πινέλο μόλις πριν από 10 χρόνια σε ηλικία 86 ετών. Όχι μόνο έχει μεταμορφώσει τον οικισμό του στην Ταϊβάν σε πραγματικό βιβλίο ιστοριών ζωής, αλλά το έσωσε από την κατεδάφιση στην πορεία.

«Πριν από δέκα χρόνια, η κυβέρνηση απείλησε να γκρεμίσει αυτό το χωριό», είπε ο Χουάνγκ, σχεδιάζοντας κόκκινες γραμμές σε ένα σοκάκι. «Αλλά δεν ήθελα να κουνηθώ. Αυτό είναι το μόνο πραγματικό σπίτι που έχω γνωρίσει ποτέ στην Ταϊβάν, οπότε άρχισα να ζωγραφίζω».

Ο διωγμός του στην Ταϊβάν

Ο Huang γεννήθηκε έξω από το Guangzhou της Κίνας και θυμάται ότι ζωγράφιζε με τον πατέρα του σε ηλικία πέντε ετών. Το 1937, στην ηλικία των 15, έφυγε από το σπίτι του για να πολεμήσει τους Ιάπωνες. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Χουάνγκ εντάχθηκε στον αγώνα ενάντια στην κομμουνιστική κυβέρνηση του Μάο Τσε Τουνγκ καθώς ο Κινεζικός Εμφύλιος μαινόταν στην πατρίδα. Αλλά όταν το Εθνικιστικό Κόμμα ηττήθηκε το 1949 και ο Τσετούνγκ δημιούργησε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, ο Χουάνγκ και άλλα δύο εκατομμύρια στρατεύματα, ακολούθησαν, με τις οικογένειές τους, τον εθνικιστή ηγέτη του, Τσιάνγκ Κάι-σεκ, καθώς αυτός κατέφυγε στην Ταϊβάν δημιουργώντας εκει κατοικίες.

Από στρατιώτης σε street artist

Με τα χρόνια, πολλοί στρατιωτικοί εγκατέλειψαν τα σπίτια τους και οι κακοδομημένες κατοικίες που παρέμειναν, άρχισαν να φθείρονται. Τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, η κυβέρνηση της Ταϊβάν ξεκίνησε μια εκστρατεία για την κατεδάφιση αυτών των οικισμών, και χρόνο με τον χρόνο, μετατράπησαν σε πολυώροφα συγκροτήματα. Σήμερα, έχουν απομείνει μόνο 30 από τα αρχικά 879 στρατιωτικά χωριά.

«Όταν ήρθα εδώ, το χωριό είχε 1.200 νοικοκυριά και όλοι καθόμασταν και συζητούσαμε σαν μια μεγάλη οικογένεια», είπε ο Χουάνγκ κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο του μπανγκαλόου του. «Με τα χρόνια άλλοι πέθαναν και άλλοι έφυγαν και έτσι έμεινα μόνος».

Μέχρι το 2008, οι κατασκευαστές, είχαν κατεδαφίσει όλο τον οικισμό εκτός από 11 από τα αρχικά 1.200 σπίτια και ο Χουάνγκ είδε σιγά σιγά τους φίλους του να φεύγουν ένας προς έναν. Ανύπαντρος και χωρίς οικογένεια στην Ταϊβάν, ο Χουάνγκ δεν είχε πού να πάει. Έτσι, έμεινε μέχρι να παραμείνει ο τελευταίος κάτοικος. Όταν έλαβε ένα γράμμα από την κυβέρνηση εκείνο το καλοκαίρι που τον διέταξε να εκκενώσει το χωριό, ο στρατιώτης έκανε κάτι που δεν είχε κάνει από τότε που ήταν μαθητής: πήρε ένα πινέλο. Πρώτα ήρθε μια μικρή ζωγραφιά στο μπανγκαλόου του. Μετά μερικές γάτες, άνθρωποι και αεροπλάνα. Σύντομα, οι πολύχρωμες δημιουργίες του άρχισαν να ξεχύνονται έξω και στα εγκαταλελειμμένα κτίρια και στους δρόμους του χωριού.

Και ετσι ξεκίνησε η αναγνώριση

Ένα βράδυ του 2010, καθώς ο Χουάνγκ ζωγράφιζε κάτω από το φως του φεγγαριού, ένας φοιτητής από το κοντινό Πανεπιστήμιο Λινγκ Τουνγκ έπεσε πάνω στον ηλικιωμένο και έμαθε για τη μοναχική καλλιτεχνική του μάχη να αποτρέψει τις μπουλντόζες της κυβέρνησης. Αφού τράβηξε μερικές φωτογραφίες από τον τσιμεντένιο καμβά του Χουάνγκ, ο μαθητής ξεκίνησε μια εκστρατεία, να συγκεντρώσει χρήματα για να αγοράσει όσο το δυνατόν περισσότερες μπογιές για τον Χουάνγκ και ξεκίνησε ένα αίτημα διαμαρτυρίας κατά της κατεδάφισης του οικισμού.

«Οι άνθρωποι έμειναν έκπληκτοι με το πάθος του καλλιτέχνη και συγκινήθηκαν από μαθητές που προσπαθούσαν να βοηθήσουν έναν ηλικιωμένο άνδρα», είπε ο Andrea Yi-Shan Yang, γενικός γραμματέας του Γραφείου Πολιτιστικού της Taichung. «Καθώς η είδηση ​​το «Ουράνιο Τόξο του Παππού» διαδόθηκε, έγινε σύντομα εθνικό ζήτημα. Είχε πλέον την προσοχή και τη συμπόνια ολόκληρης της κοινωνίας μας».

Μέσα σε αρκετούς μήνες, ο δήμαρχος του Taichung κατακλίστηκε από 80.000 email από πολίτες που τον προέτρεπαν να μην γκρεμιστεί ο οικισμός. Κόντρα σε όλες τις πιθανότητες, τον Οκτώβριο του 2010, ο δήμαρχος του Taichung διέταξε τα υπόλοιπα 11 κτίρια, οι δρόμοι και οι γύρω περιοχές να διατηρηθούν ως δημόσιο πάρκο.

Αγγίζει τις καρδιές των ανθρώπων βλέποντας τη δουλειά και ακούγοντας την ιστορία αυτού του ανθρώπου. Δεν ήταν μια βίαιη διαμαρτυρία. Δεν ζητούσε βοήθεια. Απλώς αγαπούσε το σπίτι του», είπε ο Γιανγκ.

Στρατιώτης στην τέχνη

Από τότε που έσωσε τον οικισμό του, ο Χουάνγκ συνεχίζει να ξυπνά πολύ πριν την αυγή, να αρπάζει το πινέλο του και να πηγαίνει εκεί που τον καλέι το «καθήκον» – μια συνήθεια που έχει κρατήσει από τις στρατιωτικές του μέρες. «Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μπορώ να κάνω πια, αλλά μπορώ ακόμα να ζωγραφίσω», είπε ο Χουάνγκ. «Με κρατά υγιή, να μπορεί να μετατραπέι κάτι παλιό σε κάτι όμορφο προσθέτοντας λίγο χρώμα».

Επίσης τον κρατά νέο. Στην πραγματικότητα, όλη η τέχνη του Χουάνγκ είναι εμπνευσμένη από τις παιδικές του αναμνήσεις. Παράλληλα, υπάρχει κάτι ποιητικά όμορφο για έναν στρατιώτη που δεν είχε πιάσει πινέλο για περισσότερα από 70 χρόνια, να ζωγραφίζει το κουτάβι που αγαπούσε ως αγόρι, τους αγαπημένους του δασκάλους και να αποτυπώνει σκηνές με τον ίδιο και τα μικρότερα αδέρφια του να παίζουν μαζί στην κινεζική ύπαιθρο.

«Οι άνθρωποι που έρχονται εδώ συγκρίνουν μερικές φορές την τέχνη του με τον Ισπανό ζωγράφο Joan Miró», είπε ο Lin Young Kai, μέλος του προσωπικού στο Rainbow Village που βοηθά τον Huang. «Απλώς ζωγραφίζει αυτά που νιώθει και όσα θυμάται».

Ανοιχτή gallery τέχνης

Καθώς οι ζωγραφισμενες εικόνες στο χωριό του Χουάνγκ εξαπλώνονται, ο αριθμός των επισκεπτών στο δωρεάν πάρκο έχει αυξηθεί. Σύμφωνα με αξιωματούχους της πόλης, το 2016 περισσότεροι από 1,25 εκατομμύρια άνθρωποι κατέφυγαν στα στενά σοκάκια του Rainbow Village. Ο Χουάνγκ συνήθως βγαινει έξω στους δρόμους για να χαιρετήσει τους καλεσμένους του με ένα επίπεδο καπέλο και τα χέρια του βαμμένα με κηλίδες μπογιάς από τη δουλειά του νωρίς το πρωί.

Για ένα μεγάλο διάστημα των τελευταίων 10 ετών, ο Χουάνγκ συντηρουταν με τα νομίσματα που άφηναν οι επισκέπτες σε ένα κουτί δωρεών έξω από το μπανγκαλόου του για να αγοράσει τη μπογιά του. Τώρα, μια ομάδα νέων τον βοηθούν να πουλήσει καρτ ποστάλ και εικονογραφήσεις της δουλειάς του. Όσα έσοδα δεν διατίθενται για την τέχνη του, δωρίζονται σε τοπικούς φορείς που βοηθούν τους ηλικιωμένους. Κάθε φορά που το χωριότου κατακλύζεται απο πολύ κόσμο, επιστρέφει κρυφά στο μπανγκαλόου του ή πηγαίνει σε ένα κοντινό ρυάκι, κλείνει τα μάτια του και ακούει το νερό που τρέχει.

Μας εμπνέει – όχι μόνο η ιστορία του, αλλά και οι πίνακές του. Πολλοί νέοι άνθρωποι δημιουργούν τέχνη στους δρόμους, αλλά τίποτα σαν αυτό», είπε η Esther Yu-Hsi, επισκέπτης από την Ταϊπέι.

Η κυρία “Ουράνιο Τόξο”

Τα τελευταία χρόνια, η υγεία του Huang έχει επιδεινωθεί σημαντικά και έχει περάσει αρκετό χρόνο στη μονάδα εντατικής θεραπείας. «Μερικές φορές είναι η καρδιά μου, μερικές φορές οι πνεύμονές μου», είπε καθώς αναπαυόταν στο μπανγκαλόου του. «Τώρα καταλαβαίνω οτι γερνάω».

Παρά το παρατσούκλι του, «Παππού» δεν έχει δικά του παιδιά. Δεν είχε παντρευτεί ποτέ και είχε συνηθίσει στην ιδέα ότι θα ζούσε μόνος του στον μοναχικό του οικισμό. Το 2013 όμως, ο Huang βρήκε την αγάπη σε ένα μέρος που ποτέ δεν θα περίμενε: στο νοσοκομείο. Κατά τη διάρκεια μιας βαριάς του πνευμονίας, ο Huang ερωτεύτηκε μια ηλικιωμένη νοσοκόμα που τον φρόντιζε και την παντρεύτηκε αμέσως μετά. Τώρα ο πληθυσμός του Rainbow Village έχει διπλασιαστεί και η «Γιαγιά Ουράνιο Τόξο» μοιράζεται το γεμάτο μπανγκαλόου του Χουάνγκ και τον ιδιότροπο χαρούμενο και πολύχρομο κόσμο που δημιούργησε.

«Από τότε που τη γνώρισα, μόνο τα πνευμόνια μου πονάνε», χαμογέλασε ο Χουάνγκ. «Η καρδιά μου όμως είναι καλύτερα».

Κανείς δεν είναι σίγουρος για πόσο ακόμη ο Χουάνγκ θα μπορεί να ζωγραφίζει ή τι θα συμβεί στο μέλλον, στην πολύχρωμη κοινότητα που δημιούργησε. Γίνονται συζητήσεις μετατροπής του μπανγκαλόου του Huang σε μουσείο.

«Αν μπορέσω να σηκωθώ και να ζωγραφίσω αύριο, θα το κάνω», είπε, καθισμένος στην καρέκλα του και παρακολουθώντας τα πλήθη να περνούν. «Αν δεν μπορώ, θα νιώθω καλά γνωρίζοντας ότι αυτό το μέρος θα μείνει και θα κάνει πολλούς ανθρώπους χαρούμενους».

Δες δικά μας ζωγραφισμένα μοτίβα πανω σε γυαλιά: